Maar ik heb een goede reden om hier te zijn, in dit nieuwe stukje Nederland. Vanaf de Maasvlakteweg (over die naam heeft iemand lang moeten nadenken vermoed ik…) heb ik prima zicht op een drijvend gevaarte dat de naam schip bijna niet mag hebben. Met een afmeting van 328 meter lang en 124 meter breed is het het grootste schip ter wereld. Ik, als verwoed scheepsspotter, kan natuurlijk geen weerstand bieden aan het aanbod van een vriend een kijkje te gaan nemen op deze koude maar zonnige dag.
En zo staan we, woest fotograferend, ons te verbazen over de enorme afmetingen van het schip, eigenlijk meer een catamaran.
Net wanneer we de auto willen opzoeken om wat op te warmen racet er een rood autootje de parkeerstrook op. Racen, want rustig afremmen is er op de kaarsrechte weg niet bij. Voor je het weet word je vermorzeld door een truck, die op de Tweede Maasvlakte schijnbaar onbeperkt allemaal het gaspedaal mogen indrukken en waarvan de chauffeurs zich niet bewust zijn van personenauto’s vol scheepsspotters die een plekje voor hun hobby zoeken.
Na met piepende banden tot stilstand te zijn gekomen stapt een heer op leeftijd uit. Hij trekt zijn kraag stevig om zijn nek en steekt direct van wal: ‘Prachtig hè, zo’n schip. Het is de Pieter Schelte en is het grootste schip ter wereld. Het is ruim 400 meter lang en wel 150 meter breed en het kan van alles.’
Het lijkt me ongepast hem de juiste afmetingen te vertellen dus veins ik belangstelling.
‘Ja’, vervolgt de man enthousiast, ‘gisteren heb ik moeder-de-vrouw een nieuwe jas cadeau gedaan en nu mag ik een dagje uit!’ Hij wijst naar de auto waarin zijn vrouw met een zuinig mondje stug blijft zitten. Al ligt er hier een tweemaal zo groot schip dan nog kom ik de warme auto niet uit, zie je haar denken. Misschien heeft ze gisteren toch de verkeerde keuze gemaakt en is haar jas niet winddicht.
Maar weer besluit ik niets te zeggen. Ook niet dat de Pieter Schelte intussen is omgedoopt in Pioneering Spirit.