Aarzelend priemen een paar zonnestralen door het dichte wolkendek van waaruit zo-even nog een bui viel, als voeren we onder een waterval door. Ook de wind lijkt iets minder geworden. Alleen het lichtste en kleinste Filipijnse matroosje maakt nog kans van dek te worden geblazen. Voor alle zekerheid zijn de matrozen binnen klussen aan het doen. Het schip slingert nog wel, maar een biertje blijft toch zeker een minuut op een anti-slingermatje staan zonder om te vallen. Daarna moet je alsnog dweilen, maar het weer is hoopgevend.
‘Ik geloof dat het wat beter wordt’, mompel ik voor het raam staand, terwijl ik naar de nog steeds witgekuifde golftoppen kijk.