‘Bent u niet verwittigd over de staking?’

Nederlandse schippers die België deze weken meden deden daar goed aan. Degenen die zich er toch waagden kwamen in een grimmige wereld terecht. ‘Wie doorvoer kreeg eieren naar zich toegegooid. Zelfs enkele stoeptegels. Enkelen werden zelfs met paintballgeweren beschoten.’

'Bent u niet verwittigd over de staking?'

Normaal vaart schipper Bas den Braber van ms Admiratio nooit in België. Eenmaal een reisje cement vanaf Doornik. Maar dan, enkele weken terug, krijgt hij enkele vrachten naar onze zuiderburen en Frankrijk aangeboden. ‘Ik moest zand en grind varen. Mijn opdrachtgever zei drukte te verwachten; hij had een extra schip nodig. Via mijn bevrachter kwam ik de huurprijs overeen. Toen wist ik nog nergens van.’

Bedoeling was om 15 april in Vlissingen te laden. ‘Even daarvoor hoorde ik iets over een staking. Ik voer in een stremming bij Evergem, waar ik een uurtje moest wachten. Toen ging het nog om prikacties. De hele planning liep in de soep, want we moesten met opkomend tij in Oostende lossen. Dat redden we toen niet meer.

‘Ik zag vijf, zes schepen die zo om het uur een schip lieten passeren. Ik had geen marifooncontact met ze. Op een schip stond alleen een bord met de tekst "Stop. Vrachtprijzen moeten verdubbelen". Na maandag werd de sfeer kennelijk grimmiger. De geladen schepen mochten wel door; lege schepen werden tegengehouden. Collega’s die later aankwamen mochten zelfs helemaal niet meer verder.’

Weinig keus

‘In Oostende werd ik geladen voor een reis naar Frankrijk. Daarna, toen ik geladen voor een brug in Brugge lag te wachten, stopte naast me een auto waaruit vijf schippers sprongen. Een riep mij met een marifoon of ik even dubbel, op kanaal 77, wilde. ‘Bent u niet verwittigd over de staking’, vroeg hij. Hij vroeg mij of ik solidair wilde zijn met de Belgische schippers. Hij bleef netjes maar was duidelijk: van iedereen werd verlangd dat hij meewerkte. Ik heb beloofd dat ik na het lossen zou gaan stilliggen. Deels uit solidariteit, tegelijkertijd had ik weinig keus. Ik heb de verzekering nog gebeld; als je doorvaart na een waarschuwing dekt ze eventuele consequenties hiervan niet. Dat ik nog mocht lossen zou de staker doorgeven, de staking werd wel op een bepaalde manier georganiseerd.’

Ellende

‘Vooraf had ik nooit gedacht dat het zo zou kunnen gaan, zoals het nu is gegaan. In Nederland was bijvoorbeeld de EUBO tenslotte ook niet van de grond gekomen.

‘Op zich sympathiseer ik met de stellingen van de stakers: niet alleen vrachtprijs, vooral de regelgeving frustreert. Maar stakingen hebben veel ellende gebracht voor de schippers. Er moet zonder stakingen eenheid komen voor gezamenlijke afspraken en een besef van de noodzaak je poot stijf te houden als je een te lage prijs krijgt aangeboden. Ik heb sinds begin dit jaar ook 10 weken stilgelegen, en niet enkel vanwege de vorst. De bevrachters hebben ook waardering voor kwaliteit. Misschien kost ik wat meer, maar ze weten wat ze aan me hebben als we eenmaal aan de gang gaan.’ (DdB)

‘Bent u niet verwittigd over de staking?’ | Schuttevaer.nl

‘Bent u niet verwittigd over de staking?’

Nederlandse schippers die België deze weken meden deden daar goed aan. Degenen die zich er toch waagden kwamen in een grimmige wereld terecht. ‘Wie doorvoer kreeg eieren naar zich toegegooid. Zelfs enkele stoeptegels. Enkelen werden zelfs met paintballgeweren beschoten.’

'Bent u niet verwittigd over de staking?'

Normaal vaart schipper Bas den Braber van ms Admiratio nooit in België. Eenmaal een reisje cement vanaf Doornik. Maar dan, enkele weken terug, krijgt hij enkele vrachten naar onze zuiderburen en Frankrijk aangeboden. ‘Ik moest zand en grind varen. Mijn opdrachtgever zei drukte te verwachten; hij had een extra schip nodig. Via mijn bevrachter kwam ik de huurprijs overeen. Toen wist ik nog nergens van.’

Bedoeling was om 15 april in Vlissingen te laden. ‘Even daarvoor hoorde ik iets over een staking. Ik voer in een stremming bij Evergem, waar ik een uurtje moest wachten. Toen ging het nog om prikacties. De hele planning liep in de soep, want we moesten met opkomend tij in Oostende lossen. Dat redden we toen niet meer.

‘Ik zag vijf, zes schepen die zo om het uur een schip lieten passeren. Ik had geen marifooncontact met ze. Op een schip stond alleen een bord met de tekst "Stop. Vrachtprijzen moeten verdubbelen". Na maandag werd de sfeer kennelijk grimmiger. De geladen schepen mochten wel door; lege schepen werden tegengehouden. Collega’s die later aankwamen mochten zelfs helemaal niet meer verder.’

Weinig keus

‘In Oostende werd ik geladen voor een reis naar Frankrijk. Daarna, toen ik geladen voor een brug in Brugge lag te wachten, stopte naast me een auto waaruit vijf schippers sprongen. Een riep mij met een marifoon of ik even dubbel, op kanaal 77, wilde. ‘Bent u niet verwittigd over de staking’, vroeg hij. Hij vroeg mij of ik solidair wilde zijn met de Belgische schippers. Hij bleef netjes maar was duidelijk: van iedereen werd verlangd dat hij meewerkte. Ik heb beloofd dat ik na het lossen zou gaan stilliggen. Deels uit solidariteit, tegelijkertijd had ik weinig keus. Ik heb de verzekering nog gebeld; als je doorvaart na een waarschuwing dekt ze eventuele consequenties hiervan niet. Dat ik nog mocht lossen zou de staker doorgeven, de staking werd wel op een bepaalde manier georganiseerd.’

Ellende

‘Vooraf had ik nooit gedacht dat het zo zou kunnen gaan, zoals het nu is gegaan. In Nederland was bijvoorbeeld de EUBO tenslotte ook niet van de grond gekomen.

‘Op zich sympathiseer ik met de stellingen van de stakers: niet alleen vrachtprijs, vooral de regelgeving frustreert. Maar stakingen hebben veel ellende gebracht voor de schippers. Er moet zonder stakingen eenheid komen voor gezamenlijke afspraken en een besef van de noodzaak je poot stijf te houden als je een te lage prijs krijgt aangeboden. Ik heb sinds begin dit jaar ook 10 weken stilgelegen, en niet enkel vanwege de vorst. De bevrachters hebben ook waardering voor kwaliteit. Misschien kost ik wat meer, maar ze weten wat ze aan me hebben als we eenmaal aan de gang gaan.’ (DdB)