1. Havenbedrijf, Wilhelminapier

Zijn gedeukte zwarte Opel staat pontificaal geparkeerd op de stoep voor het Havenbedrijf aan de Wilhelminapier. Parkeren in de garage is gedoe door al die regeltjes, moppert hij. We zoeven omhoog naar zijn werkplek op de 15e verdieping. Vanaf zijn bureau heeft hij uitzicht over de Nieuwe Maas. Zijn steun en toeverlaat Heike straalt als Schellekens het kantoor binnenstapt. ‘Ik heb echt geen idee hoe we verder moeten zonder Tie.’

Schellekens was ook de woordvoerder van havenmeester René de Vries. ‘Kom we gaan kijken naar het Haven Coördinatiecentrum, dat is de verkeerstoren van de haven.’

Vanachter het glas kijken we naar enorme computerschermen waar tientallen schepen als bolletjes zijn te zien. ‘De haven begint 57 kilometer voor de kust. Iedere dag arriveren er 70 zeeschepen. In 2004 ben ik hier begonnen met een jaarlijkse persconferentie over de nautische cijfers van de haven.’

Tekst gaat verder onder de foto

2. Sluisjesdijk, Waalhaven

‘Ik ben in veel havens geweest, maar Rotterdam is toch echt de mooiste. De haven is zoveel meer dan schepen en kades. Ze heeft ook rafelrandjes. Dat is hier op de Sluisjesdijk goed te zien. Al die kleine bedrijfjes die hier zitten, het is bijna Amerikaans, maar ook Swartberg, de grootste pindakaasfabriek van Nederland en de terminal van RHB zitten hier.’Op de kop van de Waalhaven stappen we uit. Zover het oog reikt is er haven. ‘Aan de overkant glinsteren de aluminium broodjes bij Steinweg. Wat de Bank of England is voor de goudvoorraad, is Steinweg voor metalen.’

Tekst gaat verder onder de foto

3. RDM terrein, Heijplaat

Trots stuurt Schellekens zijn Opeltje over het RDM-terrein. ‘Het Havenbedrijf heeft dat jaren geleden voor veel geld gekocht. Als dat niet was gebeurd, was dit allemaal verloren gegaan. Als je nu kijkt hoe het erbij ligt. Er is weer bedrijvigheid. Scheepswerf De Haas zit er. En kijk naar die art deco-letters aan de muur, vind ik prachtig.’

Tekst gaat verder onder de foto

4. Quarantaine-terrein Heijplaat

‘Er wonen nog een paar mensen hier. Dit is ook de haven voor mij.’ We dalen naar het strand. In de verte stoomt een patrouilleboot van het Havenbedrijf. ‘De RPA 10 vaart vooral hier in de stad, kijk naar die snor, de boeggolf. Prachtig schip vind ik het, heel robuust.’

Tekst gaat verder onder de foto

5. Onderhoudswerf Havenbedrijf, Heijplaat

De Nieuwe Maze, het directieschip van het Havenbedrijf, glinstert in de augustuszon. ‘Vaak gebruikt om unieke schepen te verwelkomen. De mooiste ontvangst was toen de Pioneering Spirit in Nederland zou aankomen. Dat was op een gure dag in januari. Regen, mist en harde wind. We waren met flink veel journalisten uitgevaren. En ineens, het werd net licht, doemde dat enorme schip op tussen de wolken. Het leek wel een ruimteschip.’Toen het veel besproken containerschip Ever Given voor het eerst na de blokkade in het Suezkanaal naar Rotterdam kwam, wist Schellekens ook meteen dat dit een mediamoment was. ‘Alleen De Nieuwe Maze was niet beschikbaar. Toen hebben we een boot via de roeiers van De Eendracht geregeld. Die mannen zijn gewend tussen wal en schip te varen. Dan voel je je klein hoor, vlak naast zo’n Ever Given.’

Tekst gaat verder onder de foto

6. Damen Verolme

Bij Damen Shipyard rijden we langs het grootste dok van Europa; 400 meter lang. ‘Havenbedrijf is ooit eigenaar geweest van dit dok. Net voor Kerstmis kochten we dat. Om te verdoezelen dat we te weinig hadden geïnvesteerd in de haven.’ Het waren de jaren van Willem Scholten. Jaren werkte Schellekens onder deze haventopman. ‘Was een leuke man. In de jaren ’90 blokkeerde Greenpeace nogal eens de haven vanwege het milieu. Ooit ontvingen we samen een delegatie en begon Willem zijn betoog met ‘Ik ben ook lid van Greenpeace!’

Toen Willem de milieuactivisten had buiten gebonjourd zei-ie: ‘Dat zijn de beste 50 gulden die ik ooit heb geïnvesteerd. Kan ik altijd zeggen: ‘Ik ben ook lid van Greenpeace’. Sindsdien doneer ik ook aan Greenpeace. Ik vind ook goed wat ze over het algemeen doen hoor. Toen Scholten werd geschorst was ik op vakantie. Net zoals ik ook toevallig op vakantie was toen de Bow Jubail 220.000 liter stookolie verloor en slepers van Smit Tak de Maasmond blokkeerde.’

Tekst gaat verder onder de foto

7. Landtong Rozenburg

De 10 kilometer lange landtong Rozenburg is voor Schellekens misschien wel zijn meest favoriete plek. ‘Heerlijk fietsen hier en dan met het pontje over.’ Aan het einde van de landtong rijden we omhoog. Gezeten op een bankje kijkt Schellekens rond. ‘Hier begint Europa’, zegt hij. Aan alle kanten zijn schepen te zien. De ferry’s van DFDS liggen te wachten op een nieuwe lading vrachtwagens en in de verte verplaatsen de kranen een nimmer stoppende stroom containers op de Tweede Maasvlakte. Die Tweede Maasvlakte is ook een hoogtepunt in zijn carrière.

‘Tijdens de aanleg hadden we een paardentrein rijden. Die was erg populair onder ministers en andere hoogwaardigheidbekleders; Iedereen wilde zich laten zien op het nieuwe stukje Nederland. Ik herinner me een tocht met minister Verhagen tijdens een Siberisch koude winterdag. Het leek wel een film, al die ingepakte bobo’s over zo’n besneeuwd landschap achter de kont van het paard.’

Tekst gaat verder onder de foto

8. Slufter, Tweede Maasvlakte

‘Vroeger ging ik met m’n kinderen naar het Slufterstrand. Veel rustiger dan Zeeland en je kon altijd parkeren. Door de Tweede Maasvlakte is het Slufterstrand nu nog mooier. Het lijkt een beetje op de Wadden.’Dan ineens stopt hij de auto en wijst naar een stalen constructie.

‘Dit is het monument ter nagedachtenis van het helikopterongeluk van 27 juni 2010. Bij dat ongeluk kwamen twee fotografen, de piloot en een collega van mij om het leven. Fotograaf Ed Oudenaarden overleefde het. Dat ongeluk en vooral de ellenlange juridische nasleep is mijn zwartste periode bij het Havenbedrijf. Ik had die helikopter geregeld omdat de Tour in Rotterdam startte en de fotografen mooie beelden konden schieten van de toertocht die eraan voorafging.’

Tekst gaat verder onder de foto

9. Snackbar Balkon van Europa, Tweede Maasvlakte

Schellekens nam maar wat graag journalisten op sleeptouw door de haven. En steevast eindigde zo’n toer bij snackbar Het Balkon van Europa. ‘Hier eet ik altijd een gebakken speklap met sambal. Dat kennen ze niet in Brabant. Het is de laatste keer dat ik hier voorlopig kom’, zegt hij tegen de eigenaar als hij z’n speklap bestelt.Het waait inmiddels hard, toch wil Schellekens nog even naar het water toe. ‘Zie je die twee paddenstoelen?’ Hij wijst naar twee torens met daarop een helikopterplatform.

‘Ik heb nooit geweten waarom die daar staan. Pas recent heb ik me erin verdiept. Het zijn eigenlijk armaturen voor de lichten die de haveningang markeren. En die lichten kregen stroom van dieselgeneratoren. Die werden eens per zes weken bijgevuld met een helikopter. Een stroomkabel aanleggen was te kostbaar in die tijd. Sinds 2011 zijn de paddenstoelen wel voorzien van zonnepanelen en ledverlichting.’

Tekst gaat verder onder de foto

10. Geulhaven, Rotterdam

Op terugweg rijden we nog even langs de Geulhaven. ‘Dit is de enige plek in Rotterdam waar binnenvaarttankers nog mogen ontgassen. Er is sinds 1 juli een verbod op varend ontgassen voor bepaalde stoffen, maar zolang er niet wordt gehandhaafd door het Rijk, gaat niemand investeren in ontgassingsinstallaties. Ik maak me zorgen over het handhavingsbeleid van de Rijksoverheid. Of het nu gaat om zwavelcontroles, varend ontgassen, ballastwater, controles op Russische schepen; er wordt niet of veel te weinig gecontroleerd door de Rijksoverheid. Ze moeten ook controleren in de haven, maar eigenlijk kun je dat niet meer overlaten aan het Rijk, want je kunt er niet op vertrouwen dat ze het goed doen. Ik vind dat het Havenbedrijf best harder met de vuist op tafel mag slaan. Maar het probleem is dat wij sinds de aanleg van de Tweede Maasvlakte voor 30% ook Rijk zijn. Kritiek op het Rijk in het openbaar kan dus niet, want dan bevuil je je nest. Soms lijkt het Havenbedrijf wel een ministerie met al die bureaucratie. Dat ga ik niet missen, de haven wel…’