Al decennia kan ik mij eraan ergeren: op foto’s van zeelieden in diverse rederijbladen of bladen van zeeliedenbelangen, staat altijd tenminste één zeeman met de duim omhoog te grijnzen in de lens van de fotograaf. Of zelfs beide duimen. Of het nu gaat over verslechterde arbeidsomstandigheden of een reder die zeelieden zonder pardon een langere uitzendtermijn oplegt, steeds dat verrekte duimpje. Alsof die zeelui willen zeggen dat het allemaal wel meevalt.