‘Van de Vrie is een Zeeuwse naam. Zelf ben ik geboren in Amsterdam en al jong verhuisd naar Ede. Ik wist al vroeg dat ik wilde varen. Dus na de HBS ging ik naar de zeevaartschool in Delfzijl. Met een studiebeurs van Shell. Dat werkte toen zo: je meldde je bij Shell, tekende ervoor dat je na je opleiding zeker drie jaar voor ze ging varen en het was rond. Ik beleefde bij Shell heel mooie tijden.’
Vanaf 1969 zat Van de Vrie fulltime op zee. In 1980 koos hij voor een carrièreswitch. ‘Ik was inmiddels getrouwd, had twee kinderen en wilde wat vaker thuis zijn. En het was niet moeilijk om bij het loodswezen een baan te krijgen. Daar zat men te springen om mensen en binnen de kortste keren was ik loods met standplaats Terneuzen. In die tijd verhuisden we naar Philippine, nog geen 10 kilometer van mijn werk. Het was even wennen, de onregelmatigheid van de dienst op afroep, een week op en een week af en niet wetend hoe de week eruit zou zien. En wat ook wennen was, ik ging flink in salaris achteruit vergeleken met dan van stuurman op een tanker. Maar alles went. Ook dat je nooit wist wanneer je naar een schip ging. Het was de tijd van voor de AIS en mobiele telefoon. Ik heb wel een groot voordeel, ik slaap heel makkelijk.’
Met pensioen
Een baan als loods betekende in zijn tijd wel dat de pensioengerechtigde leeftijd op 55 jaar lag. ‘En dus ging ik in 2004 met pensioen en ben ik als zelfstandig adviseur en instructeur in de wereld van de simulatoren terechtgekomen. Bij het loodswezen waren we er al mee bezig. Het had mijn interesse en zo ben ik er ingerold. In die tijd heb ik nieuwe collega’s ook geïnstrueerd. Als adviseur deed ik in het begin veel in het waterloopkundig laboratorium in Marknesse, later bij Marin in Wageningen en Alkyon, later Arcadis, in Marknesse en Zwolle. De laatste tijd ook voor International Marine & Dredging Consultants (IMDC) in Antwerpen.
‘Over de recente opdrachten kan ik niet veel zeggen, omdat ze vertrouwelijk zijn. Al die jaren heb ik gewerkt met simulatoren op desk- en laptops voor onderzoek naar civieltechnische werken. En met simulatoren die puur voor de scheepvaart zijn. Het begon vaak met onderzoek en advisering over de aanleg of verbetering van waterwegen, het upgraden van havens en het bepalen van plaatsen voor zwaaikommen. Dan moet bijvoorbeeld worden gekeken of in de nieuwe situatie de schepen die er moeten komen, er ook kunnen komen. Ook worden onderzoeken naar aanvaringen gedaan met behulp van simulatoren.’
Simulatortrainingen
Van de Vrie bracht in de afgelopen jaren ook loodsen van vele nationaliteiten op simulatoren de fijne kneepjes van het vak bij. ‘Uit diverse Europese landen, maar ook uit Angola, China, Brazilië en Nigeria. Dichterbij huis gaat het ook vaak om het varen. Onlangs leidde ik de simulatie van het vaartuig van Carbon Collectors bij het lossen en injecteren van CO2 in lege gasvelden. Zo kom je erachter tot welke windsnelheid en golfhoogte dat kan.’
Volgens Van de Vrie is de ontwikkeling van de simulator volgens de weg van de geleidelijkheid verlopen. ‘Er was geen sprake van enorme sprongen of compleet andere manieren van werken, het werd gewoon allemaal steeds beter. Van verspringende beelden naar vloeiende films. Met lokale situaties over de hele wereld onder alle weersomstandigheden, windkracht, windrichting, golven, noem maar op. En dat met heel veel scheepstypen. En zelfs simulator-platformen waarop je alle scheepsbewegingen kunt voelen.’
Verre bestemmingen
Van de Vrie vloog voor zijn werk naar verre bestemmingen. ‘Ik heb mogen meewerken aan onderzoeken in Singapore, Brisbane, Malta en Maleisië. Havens die ik vanuit weer een andere invalshoek bekeek dan toen ik er als stuurman kwam. In Brazilië ben ik in Rio de Janeiro, Santos, Paranagua, Navegantes en Itajai geweest. In Itajai ging het om de vraag hoe grotere schepen toegang konden krijgen. De laatste stap was de aanpassing voor schepen van 300 naar 350 meter en een zwaaikom met een diameter van 530 meter.
‘Werken in Papoea-Nieuw-Guinea was ook heel bijzonder. Daar was het door criminaliteit en stammenstrijd heel onrustig. Ik mocht alleen met een persoonlijke beveiliger op pad.
‘En verder? Abu Dhabi, Vasiliko op Cyprus, Fos sur Mer in Frankrijk, Paranam in Suriname en Calica in Mexico. Maar sinds corona is het reizen veel minder geworden. Strenge maatregelen, mondkapjes, er is weinig meer aan. Nu werk ik veel van huis uit met videoverbindingen. Dat is soms wel lastig met grote tijdsverschillen.’
Lees ook: