• Ex-havenmeester Enkhuizen kiest voor Kempenaar

• ‘Iedereen dacht dat het met ons fout zou aflopen’

Door Henriette Driesen-Joanknecht
Wil is een schipperszoon. Hij werd geboren op de CBR 78. ‘Mijn vader werkte op dat schip in

loondienst. Ik ben in het vooronder op tafel geboren.’

Hij kwam op 14-jarige leeftijd naar boord. Daarvoor zat hij op het schippersinternaat in Brugge. Hij kon goed leren, maar had er geen trek meer in. Op zijn vijftiende voer hij samen met zijn moeder op de Marchiena 2, een van de twee spitsen van zijn vader. Op zijn 17de leerde hij de 16-jarige Renata kennen en begonnen ze als jonggehuwden op die spits. Op veel vertrouwen van hun omgeving hoefden ze toen niet te rekenen.

‘Iedereen zei dat het hartstikke fout met ons zou aflopen, omdat we zo jong waren. Renata raakte zwanger en mijn vader was eerst erg kwaad op mij. Dat kwam later weer goed. Fout afgelopen is het met ons niet, want we zijn al 38 jaar samen. We hebben het, ondanks alle wantrouwen gered’, vertelt Wil.

Kroegbevrachting

De eerste tijd was niet gemakkelijk, want Renata moest als meisje van de wal leren varen. ‘Dat ging met vallen en opstaan, maar op den duur leer je het wel’, herinnert ze zich.

Het echtpaar maakte in die tijd ook een periode door dat ze tegen de armoedegrens leefden en moeite hadden de dingen die nodig zijn voor hun kind te kopen. Het was een andere tijd, blikt Wil terug. ‘Toen kwam het voor dat je een reis in de kroeg moest kopen. Een heel bizarre situatie was dat. Maar deed je dat niet dan had je geen eten voor je kind. In die tijd was je blij dat je gelijk je voorschot kreeg van de vrachtprijs. Dat kreeg je dan contant in handen.’

Daarna kwam het beurssysteem. Daarin stonden de tarieven vast en werd je niet zo uitgespeeld onder elkaar, herinnert Wil zich. Hij ziet nu toekomst voor coöperaties. ‘Het uitbreiden van coöperaties zou een middel kunnen zijn om de binnenvaart op lange termijn weer gezond te krijgen. Vooral als de coöperaties gaan samenwerken om de leegvaart te reduceren. Dat is uiteindelijk ook beter voor het milieu.’

Vreemde praktijken

Na de spits kocht het echtpaar een Kempenaar, die Renata werd gedoopt. En tegen de tijd dat de kinderen naar school moesten, kozen ze voor een bestaan aan de wal. ‘Dat kwam ook doordat we in handen vielen van een scheepvaartbedrijf waar financiële waarheden niet al te zuivere praktijken bleken te zijn. Ook toen gebeurden er vreemde praktijken in de binnenvaart. Ik heb daar toen gauw een punt achter gezet. Aan de wal ben ik mezelf gaan ontplooien. Ik werd uiteindelijk ambtenaar en daarna havenmeester van Enkhuizen’, vertelt Wil.

Ze besloten om weer te gaan varen, nadat Renata rugpatiënt werd en thuis kwam te zitten. ‘Ik had ook een baan en werkte altijd, maar kwam thuis te zitten. Het leek mij leuk om weer te gaan varen en een doel te hebben in mijn leven. Wil zag het eerst niet zitten, maar deed toch marktonderzoek. Daaruit kwam naar voren dat er voor ons soort schepen instroom nodig was.’

Veghel

Van een crisis was toen nog geen sprake. Wil schreef een ondernemingsplan en ze kochten hun huidige Kempenaar, omdat zij goed draagt.

Hoe de toekomst eruit ziet voor dit scheepstype vinden ze moeilijk te voorspellen. Ook al omdat de belangrijke bestemming Veghel bereikbaar wordt gemaakt voor grote schepen. De enige zekerheid is dat de wereld verandert, constateert Wil.

‘Het is moeilijk te voorspellen hoe het uitpakt. Wij schrijven ons schip af tot de sloopprijs, omdat we verwachten dat dat de toekomst is, helaas. De schaalvergroting van de Zuid-Willemsvaart gaat heel wat teweeg brengen. Ons soort schip moet dan gaan concurreren met duwbakken en 1000-tonners. Daarmee zal waarschijnlijk het gezinsleven aan boord onder druk komen te staan. Maar ik hoop dat ik ongelijk krijg.’

Scheepsgegevens

Scheepsnaam: Renata. Lengte: 62 meter. Breedte: 6,65 meter. Diepgang: 2,70 meter.
Tonnage: 756. Europanummer: 02104306. Motor: Volvo, 510 pk. Thuishaven: Enkhuizen.
Bouwjaar: 1964. Eigenaar: VOF Renata.